Drzewo Genealogiczne

Znalazłem w internecie (http://www.liceum.sokolowpodl.pl/miloszcierebiej-historiabenedyktyimiroslawacierebiejow,905,l1.html) ciekawy tekst z nazwiskiem CIEREBIEJ. Wspomniane osoby pochodzą ze wsi ZAPURWIE (Białoruś pow. grodzieński) czyli z okolic Godun skąd pochodził np. Wiktor Pocałujko mąż Marii Cierebiej. Sprawa ciekawa i do wyjaśnienia.

"Z historii Sokołowa Podlaskiego i okolic. Dzieje mieszkańców". Miłosz Cierebiej - Historia Benedykty i Mirosława Cierebiejów

Benedykta Cierebiej z domu Łastówka, urodzona 28 maja 1920 roku, mieszkała we wsi Zapurwie, w powiecie grodzieńskim. Po 22 czerwca 1941 roku, po zajęciu rodzinnych stron przez Niemców, brała udział w walkach. Zbierała broń, amunicję z pobojowisk, w okolicach miejscowości Kunable. Pomagali jej w tym między innymi Cierebiejowie: Piotr (w późniejszych latach major), Jan, Feliks, Bronisław. W lipcu 1941 zorganizowali grupę ruchu oporu biorącą udział w akcjach sabotażowych. Benedykta często pełniła obowiązki łącznika, pomagała rannym polskim i radzieckim partyzantom, a także Żydom, którzy ukrywali się w lasach. Zdobywała żywność, lekarstwa, szukała miejsc schronienia. Komendantem placówki ruchu oporu był brat Benedykty, Józef Łastówka; a po jego aresztowaniu przez gestapo w roku 1943 Jan Cierebiej. Grupa oporu ze wsi Zapurwie została przemianowana na oddział Armii Krajowej, współdziałający z partyzantami radzieckimi. Za działalność tą oraz za udzielanie pomocy Żydom, 18 września 1943 roku, oddziały gestapo rozstrzelały w Zapurwiu dwanaście rodzin (czterdzieści osiem osób). Darowano życie pozostałym, czekającym na rozstrzelanie rodzinom. W ten sposób ocalała babcia Benedykta. Rozstrzelanych zakopano razem, w miejscu nazywanym potem Bratnią Mogiłą. Po zakończeniu wojny babcia Benedykta mieszkała nadal na terenie dzisiejszej Białorusi. Wiele rodzin aresztowano. Szybko wydawano wyroki i wywożono na Syberię. Stało się też to udziałem babci Benedykty w roku 1949. Została zesłana do łagru. Przymusowa praca miała trwać dwadzieścia pięć lat. Po śmierci Stalina wyrok został skrócony do lat pięciu. Babcia pracowała przy budowie kolei nad Angarą, w fabrykach miki, przy kopaniu rowów. Do rodzinnej wsi wróciła w roku 1955. Czekała na powrót z Syberii męża – Bronisława Cierebieja. Dziadek powrócił w roku 1956, po dziesięciu latach łagru. W 1957 wyjechali do Polski, osiedlili się w Elblągu. Babcię mą opisała Grażyna Lipińska w książce „Jeśli zapomnę o nich” (Editions Spotkania 1990) oraz Aniela Dziewulska Łosiowa we wspomnieniach pod tytułem „Konwój strzela bez uprzedzenia. Polki w więzieniach i łagrach sowieckich 1944-1956” (Biblioteka Pamięci i Myśli 1994, tom 9). *** Bronisław Cierebiej, syn Heleny i Michała urodził się 23 stycznia 1922 roku w Zapurwiu. Do 1942 pracował w gospodarstwie rolnym ojca oraz w leśnictwie. Od roku 1935 należał do organizacji młodzieżowej „Orlęta”, a także do Związku Strzeleckiego Hufca Zapurwie. Po wybuchu wojny pracował przymusowo jako robotnik przy wyrębie lasów, do maja 1943 – gdy został wywieziony do Niemiec na roboty przymusowe. Po nieudanej ucieczce został osadzony w więzieniu w Trenburgu. Powtórna ucieczka w lipcu 1943 zakończyła się powrotem do Polski, do domu. Od lipca 1941 do października 1942 brał czynny udział w walce, angażując się w akcje oddziału Józefa Łastówki. Od grudnia 1942 należał do Armii Krajowej w Zapurwiu. Wysadzał tory kolejowe na linii Grodno-Wilno, w lasach nieopodal Marcinkańców i Sonowa. Podczas wspomnianego rozstrzeliwania rodzin zginęli jego rodzice oraz dwie siostry. Miesiąc po ślubie z Benedyktą Łastówką, w marcu 1947 roku został aresztowany i z innymi akowcami osadzony w więzieniu w Grodnie. Po śledztwie otrzymał wyrok dziesięciu lat robót przymusowych na Syberii. Dziadek został przewieziony z Grodna do Orszy, a stamtąd do Irkucka. Potem Bajkał, Czyta i Komsomolsk nad Amurem. Następnie Buchta Waniawa, gdzie przebywał około dwóch miesięcy. Z Buchty, okrętem „Mińsk” został przewieziony do Magadanu na Kołymie. Stamtąd jeszcze pięćset kilometrów na północ. Dziadek pracował po dwanaście-szesnaście godzin przy wydobywaniu złota. Był wielki mróz, głód. Na Kołymie spędził czternaście miesięcy. Został przewieziony do Karagandy na około dwa i pół roku. Żył w niezwykle trudnych warunkach. Następny etap to dwa obozy w Kiemierowsku (około czternastu miesięcy). Potem dwa i pół roku w Omsku. Z obozu pracy został zwolniony po śmierci Stalina. Nie miał jednak prawa powrotu w rodzinne strony. Przez pięć lat był pozbawiony wielu praw. Mieszkał w Nowosybirsku, pod ścisłym nadzorem komendantury przez czternaście miesięcy. Został zwolniony 7 kwietnia 1956 roku.